Το σπίτι ήταν φτωχικό αλλά τακτοποιημένο και ζεστό. Βρέθηκα εκεί, στον Αγ. Αρτέμιο, σήμερα για μια ιατρική επίσκεψη κατ’ οίκον. Ήταν για μια ασθενή του πατέρα μου. Στην πόρτα με περίμενε ο κ. Γιώργος.Μπήκα στο μικρό σαλονάκι και εκεί γνώρισα την κα. Ελένη, την κα. Μαρία και τον κ. Γρηγόρη. Όλοι ηλικιωμένοι, συγγενείς και συγκάτοικοι (!). Μαζί τους ήταν και η Άννα, μια κυρία από τη Βουλγαρία.
Το laptop στη γωνία ήταν αναμμένο και ο κ. Γρηγόρης, ο οποίος σίγουρα ήταν πάνω από 70, έπαιζε διαδυκτιακό τάβλι!
- Χαίρομαι να βλέπω ανθρώπους παλαιότερης γενιάς να ασχολούνται με το διαδύκτιο, του είπα.
- Γιατρέ τί να κάνουμε ; Εδώ που μας φτάσανε, ούτε στο καφενείο δεν πάμε. Ζοριστήκαμε αλλά μάθαμε.
Είδες; Τώρα στα γεράματα βρεθήκαμε συγκάτοικοι για να τα βγάλουμε πέρα…
Αυτό θα είναι το σπίτι του μέλλοντος, σκέφτηκα.
Ποιος θα επιβιώσει; Ο ισχυρός ή ο αδύναμος; Ούτε ο ένας, ούτε ο άλλος, εκτός και αν μπορέσουν γρήγορα να προσαρμοστούν στην αλλαγή του περιβάλλοντος τους… Αυτή είναι η μόνη λύση…
Δεν είναι μακρυά η ώρα που θα αρχίσουμε να διαβάζουμε στις εφημερίδες αγγελίες κάπως έτσι γραμμένες:
80χρονος ζητεί συνομήλικους για συγκατοίκηση. Επιτρέπονται τα κατοικίδια. Οι συντάξεις θα μοιράζονται ισόποσα για τις ανάγκες της οικίας.
Σαββατοκύριακο νοικιάζουμε playstation τρίτη-πέμπτη καθαριότητες εναλλάξ.
Αλλαγή πάμπερς από την κυρία του πρώτου με προϋπόθεση να της προσφέρουμε δείπνο. Στη γυάλα του χρυσόψαρου που απεβίωσε τοποθετούνται βραδυνές ώρες οι μασέλες…
Από το προσωπικό facebook φίλου γιατρού και αναγνώστη του www.tsantiri.gr
Κωστής Αποστολόπουλος
tsantiri
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου