Στο διάσελο, ανοιχτά κι απέναντι!

Της Λιάννας Κανέλη
Σ’ ένα μήνα – σμπάρο, δυο τρυγόνια μετά παρελάσεως και εθνικής υπερηφάνειας ιδιωτικής βεβαίως, όπως ιδιωτικό πλέον είναι και το ταυτισμένο με γομάρια «έθνος» – κράτος;;;
Γομάρια, θυμίζω, έλεγε τους ΠΑΣΟΚους ο Ροντούλης του ΛΑ.Ο.Σ. που τώρα «ορκίστηκε» στηριγμένος στους ώμους τους. Απ’ τις 11 Οκτώβρη του 2011, πριν από ένα μήνα, η Τριμερής – μια θηριώδης Μη Κυβερνητική Οργάνωση (χα! χα! χα!) που συγκεντρώνει την ελίτ των καπιταλιστών σε Ευρώπη, Ασία και Αμερική, ιδρυμένη το 1973 και κρατημένη μυστική ως το 1990 – συνεδριάζει.

Συμμετέχουν από ελληνικής πλευράς τρία αστέρια. Ο Αλέξης Παπαχελάς της «Καθημερινής», ο Π. Βουρλούμης του ΟΤΕ και ο Λουκάς Παπαδήμος. Από ιταλικής πλευράς ο Μάριο Μόντι.
Ένα μήνα μετά, κι αφού έχουν προηγηθεί, όλως τυχαίως, κραυγές στην παρέλαση, δημοψηφίσματα, φεστιβάλ υποκρισίας Καννών και χρηματοπιστωτικά κανόνια, εκτιμήσεις «οίκων» κ.λπ., μας προκύπτουν δυο δοτοί πρωθυπουργοί χωρίς εκλογές σε Ελλάδα και Ιταλία. Παπαδήμος – Μόντι! Ελεος.
Αυτά για τα οποία κάποιοι πριν από λίγα μόλις χρόνια διώκονταν επί συνωμοσία μόλις τα ξεστόμιζαν ως πληροφορίες, τώρα γίνονται πραγματικότητα.
Βαναυσότητα είναι ν’ ακούς τον Αλέξη (Παπαχελά) να σου υποδεικνύει ότι ζεις σε μια χώρα Κωσταλέξι και θα σε σώσει το γομαροφασισταριό που ράβει με χρυσοκλωστή τσέπες στα σάβανά του και θάβει σε ομαδικούς τάφους εργαζόμενους απανταχού της Γης.
Αυτά, αυτοί. Γνωστά και διατυμπανισμένα προ πολλού. Βιωμένα στο πετσί με μαστίγια μέτρων, μνημονίων, αντικομμουνιστικών υστεριών και την επίσημη ανεργία στο εκατομμύριο. Οχι, δε μας πήζουν τη σκέψη στο σκατοπολτό τους γκαρίζοντας πως ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες.
Οχι, η παρτίδα δεν είναι πατρίδα κουστουμαρισμένων φαιοχιτώνων. Ούτε χωράφι με υποθηκευμένο τον ήλιο, τη θάλασσα, τις πηγές και τις βουνοκροφές, τη γη την οργωμένη και μολυσμένη σαν τη Μήλο απ’ τα κατορθώματα κάτι απίθανων τριμεριτών βιομηχάνων σαν τον Κυριακόπουλο και αντεργατικών φαντασμάτων σαν τον Γιαννίτση.
Αυτοί αυτά. Εμείς το μετωπικό όχι. Θα σταθούμε εκεί που πρέπει. Στο διάσελο θα τους περιμένουμε καθώς θα οδεύουν για τη νέα σφαγή των νηπίων. Θα κρατήσουμε ζωντανούς όσους ζαρώνουν τώρα για λίγο απ’ την αγωνία, την πείνα και το φόβο ακόμα.
Τώρα που ξέρουν πως έχουμε δίκιο, καθαρό και ξάστερο, διάφανο σα διαμάντι, κομμένο στα κολαστήρια της εξορίας των παλιότερων που δεν υπέγραφαν δηλώσεις κι έσπαγαν πέτρες στα ξερονήσια. Με τη μεγαλύτερη επένδυση που έζησε ο τόπος μας, το αίμα το χυμένο από λαό για λαό, κατακόκκινο αίμα σαν το κόμμα που άντεξε, θα μυρίσει άνοιξη.
Τώρα λοιπόν που ξέρουν:
Ποιος θα ψαρώσει τώρα που τα όνειρα είν’ έτοιμα να πάρουν εκδίκηση; Ποιος θ’ ανεχτεί να του κλειδώσουν τη λευτεριά σ’ ένα κλουβί τριμεριτών, γομαριών και ταξικά προσκυνημένων;
Στο παζάρι ας πάει η αλεπού. Στο κοτέτσι οι ανακατεμένοι με τα πίτουρα. Οψόμεθα ες Φιλίππους και μη Πετσάλνικους. Γραφεία, εργοστάσια, γειτονιές, πανεπιστήμια, σχολεία, κατώγια κι ανώγια, λέσχες, γήπεδα, σωματεία.
Θα μας βρίσκουν μπροστά τους. Στο δρόμο και στο πεζοδρόμιο. Στ’ ανοιχτά στο διάσελο, με το δίκιο παρά πόδα, επ’ ώμου κι επί σκοπόν…

rizospastis