Με τα μυαλά στα κάγκελα…

Τρεις βδομάδες μείνανε ως τις 17 Ιουνίου και τα μυαλά σκορπίζουνε, ένα πράμα χύμα, μια φριχτή στην όψη και στη γεύση ομελέτα πετιέται στο τραπέζι των πεινασμένων κι άνεργων της πατρίδας.

Εκείνο το γηπεδικό «και τα μυαλά στα κάγκελα» σύνθημα βρήκε την τέλεια εφαρμογή του στην προεκλογική πολιτική σκηνή. Κι όποιος προσπαθεί να σταθεί με τη σοβαρότητα και τα ντοκουμέντα, που απαιτούν οι περιστάσεις, λιντσάρεται φραστικά και όπου να ‘ναι και δραστικά σε λίγο, γιατί χαλάει την ψευδαίσθηση ότι κάτι σπουδαίο τρέχει.

Τρέχει. Οδυνηρά και αποτρόπαια για τις μάζες των εργαζομένων στην Ελλάδα και τον κόσμο. Μυρίζει μπαρούτη και χνώτο πείνας. Ο πλούτος βγήκε παγανιά και θερίζει ζωές, ιστορίες, σύμβολα, ξεριζώνει ό,τι εμφανίζεται εμπόδιο στο φαγοπότι του. Οι όροι του πολιτικού παιχνιδιού άλλαξαν. Οχι επειδή το ματς δεν είναι στημένο.

Αλλά επειδή ο σύμφυτος της κρίσης χουλιγκανισμός, εκείνο το κουβάρι ανθρώπων που πιάνονται στα χέρια για αλλότρια συμφέροντα κι ύστερα προσπαθούν να ξεχωρίσουν τα δάκρυα απ’ τον ιδρώτα και τα σάλια απ’ το κάτουρο του φόβου, πέρασε στην πολιτική και προσαρμόστηκε τόσο γρήγορα, σαν έτοιμος από καιρό. Ο κόσμος καίγεται και οι πολιτικολογούντες φτύνουν τα τσόφλια.

Όταν στην Ελλάδα του 2012 οι νεοδημοκράτες διεκδικητές του μπόνους των 50 εδρών αποκαλούν «νεομπολσεβίκους» τους συριζαίους, ο Τράγκας στήνει ΕΑΜ στο διαδίκτυο, οι Πλεύρηδες εμφανίζονται ως νέοι Ατρείδες με σφαγμένη Ιφιγένεια τον Καρατζαφέρη, ο Καμμένος πυρπολεί της αχλάδας την ουρά στη ναυμαχία της φρουτιέρας, τα χρυσά αυγά παραβράσανε για να θυμίζουν πέτρες στις γειτονιές κι οι συνιστώσες μαζεύουνε τις φιγούρες απ’ την τράπουλα κι έχουν τον Αλέξη μη στάξει και μη βρέξει για να πάρουν την παρτίδα πρέφας πριν τους πάρουν πρέφα, ο λαός δε θα μπερδέψει το θέλω και τη θέση με το θέαμα;

Θα το μπερδέψει. Κι ως ένα βαθμό συνειδητά κι εκδικητικά, σαν παιδί που σπάει τα παιχνίδια του και φτύνει τις κλεμμένες καραμέλες. Δύσκολο το σταυρόλεξο και συλλαβίζοντας η λύση. Κι αν δεν λυθεί το μουντζουρώνεις και το σκίζεις το χαρτί.

Αλλά, που να πάρει, στην Ευρώπη είμαστε, προς τη η έκπληξη; Στο νέο μεσαίωνα και το κυνήγι μαγισσών – εργατών, ο πολιτικός αγώνας για την πλέμπα έτσι γίνεται αιώνες τώρα και προσφάτως πιο επικοινωνιακά. Με ζωγραφισμένες γελάδες και μοσχάρια με την ευγενική χορηγία της σύγχρονης διανόησης (;), με κωλοδάχτυλα στα αγάλματα του κάλλους τυπωμένα στα εξώφυλλα και με θρήνους για τα διάσημα θύματα των ναρκωτικών, ώστε να θάβονται βιαστικά και ήσυχα τα πρεζόνια στις γειτονιές του κόσμου.

Οι μισοί Ευρωπαίοι εργαζόμενοι δε θα κάνουν διακοπές φέτος γιατί δεν μπορούν και θα φταίει και γι’ αυτό το ΠΑΜΕ κι οι ναυτεργάτες κι οι «παλαιομπολσεβίκοι» του ΚΚΕ που δε θέλουν να κυβερνήσουν την Κόλαση.

Η λούμπεν μεγαλοαστική ευρωτάξη θέλει και λούμπεν πολιτική παράσταση για να ξανακερδίσει. Κι όσοι μιλάνε για ενότητα αυτής της επικείμενα και πιθανά κυβερνώσας αριστεράς, που κατέρχεται στο κοίλον με σενάριο οπορτουνισμού, θέλουν το ΚΚΕ λοφίο στην περικεφαλαία τους. Κάτι σαν οικόσημο που δείχνει την καταγωγή και κρύβει την ενσωμάτωση και την προσαρμογή. Λοφίο δε θα γίνουμε.

Έρχεται σφαγή. Κι όταν θα αποκοπεί κι η κεφαλή απ’ την αμείλικτη αποκάλυψη της ζωής ότι άλλο η διαχείριση κι άλλο η παραγωγή λαϊκής πολιτικής, τότε τα λοφία θα γίνουν τρόπαια. Σαν τα βαλσαμωμένα ζώα πάνω απ’ τα τζάκια των αποικιοκρατών κυνηγών. Κάθε ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ είναι μαχαίρι στη ζώνη του καθενός και της καθεμιάς που παλεύει στα εργασιακά σκοτάδια. Είναι αντίδοτο στο φάρμακο – φαρμάκι των θεσμών, των εσμών και των αέρηδων.

Θα μας κρατήσει όρθιους όχι μόνον σ’ αυτήν αλλά και στις άλλες μεγάλες μάχες της επόμενης μέρας. Κι άοπλοι δε θα μείνουμε. Ο ανεφοδιασμός των απηυδισμένων πολιτών εργατών σε ηθικό, το προεκλογικό και μετεκλογικό μέλημά μας.

ΤηςΛιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

rizospastis